We verlaten Iten

21 juli
Na twee drukke en lange conferentiedagen hadden we zondag eindelijk een dagje vrij. We verblijven, zoals jullie weten, in Iten. Dit wordt ook wel home of champions genoemd voor renners, omdat het op een hoogte bevindt van 2.400 meter. Natuurlijk wilde ik (Lisanne in dit geval) heel graag een keertje rennen hier, maar volgens de reglementen van Edukans mag je niet in je eentje op stap en dus ook niet in je eentje een rondje hardlopen. Helaas kon ik Manouk niet zover krijgen om een rondje met me te doen, dus moest ik op zoek naar een ander renmaatje. Gelukkig zit hier vlakbij een appartementencomplex, inclusief restaurant, waar veel Olympische renners verblijven om te trainen. Dit eigenaar ervan is Belgisch en ik kreeg de zoon ervan zover om met mij op zondagochtend om 08.00 uur een rondje te gaan. Zo hoog rennen maakt dat je veel minder zuurstof en adem hebt, dus je moet veel meer inspanning leveren om een beetje te kunnen lopen. De 9,3 km in een uurtje rennen was dan ook zeker geen record, maar blijkbaar pluk je daar de vruchten van als je weer op het Groningse platteland laat lopen. :-)

Na de run vertrokken we met z’n allen richting de airport om onze Edukans-collega Edwin af te zetten. Deze week zal hij niet meer met ons meegaan om de scholen te bezoeken, omdat hij andere belangrijke afspraken heeft om fondsen op te halen voor Edukans Kenia. Collega’s van hem zullen hem vervangen tijdens onze schoolbezoeken. Onderweg naar de airport doen we nog een korte tussenstop in een shopping mall en zien we voor het eerst sinds we in Kenia zijn een supermarkt die in de buurt komt van onze Europese en/of Nederlandse supermarkt. Daarna zetten we Edwin af en rijden we met ons overgebleven groepje door naar een mooi natuurpark met watervallen. Sinds we in Kenia zijn, worden we vervoerd door een 10-persoons busje. Wij keurige Nederlanders zullen hier ook niet zo snel met meer mensen in gaan. Maar naast ons parkeert precies zo’n zelfde soort busje en daar stappen 20 (!!!) personen uit!
Na een mooie wandeling door de natuur (én voor het eerst in de brandende, Afrikaanse zon) komen we aan bij de watervallen. Ook onze Keniaanse vrienden die vandaag mee zijn, zijn nog nooit bij deze watervallen geweest. Daar waar watervallen vaak mooi blauw zijn, zijn deze eerder bruin gekleurd door de rode aarde. Inmiddels is het 14.00 uur en beginnen we trek te krijgen en rijden we naar een soort Keniaanse variant van Centerparcs. Een park met daarop verschillende soorten huisjes, voor de begrippen hier heel erg luxe. We gaan hier een hapje met elkaar eten en voor het eerst kunnen we iets anders dan traditioneel Keniaans eten bestellen en we gaan dan ook voor pizza, een burger en patat. Bij het afrekenen duurt het allemaal drie lang en drie breed, terwijl we een beetje op tijd staan, omdat we voor 18.00 uur bij het hotel moeten zijn i.v.m. de schemer (het is hier al vroeg donker). Terwijl we wachten op de rekening en op onze verloren reisgenoten worden we rondgeleid over het park. We zijn er inmiddels achter dat het moeilijk is om hier “nee” te zeggen. Ondanks dat we aangeven dat we eigenlijk geen tijd hebben om het park nog te bekijken, moeten we toch mee. Hetzelfde gebeurt vaak op de scholen wanneer je aangeeft dat je bijvoorbeeld geen koekje of ei meer hoeft, omdat je vol zit of omdat je last van je buik hebt. Ze willen dan toch heel graag dat je nog iets neemt… Nadat we thuis zijn gekomen, annuleren we ons diner. We zitten nog steeds vol van onze late lunch en eten ’s avonds alleen nog een yoghurtje en wat fruit met elkaar. Dan is het tijd om vroeg op bed te gaan om ons klaar te maken voor de nieuwe en laatste week in Kenia.

22 juli
Met slechts één dagje vrij, waarin we ook nog de hele dag op pad zijn geweest, gaat de wekker vroeg ’s ochtends en hebben we allemaal wat moeite om op te staan. Om 08.00 uur zitten we weer ins ons busje richting de vijfde school om te bezoeken. Dit keer is er geen assembly waarin de leerlingen ons begroeten en toezingen, maar starten we met een kopje koffie (oploskoffie!) in de docentenkamer. We doen een wall session met alle aanwezige docenten om te kijken wel Active Teaching Methods ze al vaardig zijn en zetten korte en lange termijndoelen op een rijtje. Daarna is het tijd om klassen te observeren. Deze school is ietsje beter in timemanagement, dus tea time is precies om 11.00 uur en ook de lunch start keurig om 13.00 uur. Tijdens de lunch worden we gebeld door Mary (Country Director) dat onze vlucht van dinsdagmiddag moet worden omgeboekt naar de woensdag i.v.m. de geplande protesten in Nairobi op dinsdag tegen de minister-president. Deze protesten zijn al lange tijd gaande en op dinsdag en donderdag vinden er georganiseerde protesten plaats. Ze hebben nu het idee dat ze deze dinsdag meer richting de airport zullen plaatsvinden i.p.v. in het centrum en dus willen ze niet dat wij op dinsdag richting Nairobi gaan. We hadden ons inmiddels heel erg verheugd op een heerlijke overnachting in Nairobi met een zacht bed en een warme douche, maar veiligheid gaat natuurlijk voor en dus vliegen we pas woensdagmiddag richting Nairobi en daarna reizen we meteen door naar Kajiado. Op donderdag en vrijdag zullen we hier dan nog scholen bezoeken en observeren hoe het onderwijs hier is. Voor ons (de Noordhoffers) is het ook heel mooi dat we nog een tweede regio bezoeken, zodat we goed kunnen kijken hoe de faciliteiten hier zijn rondom internet, het gebruik van WhatsApp en de uitwisseling van ideeën online. Na ons schoolbezoek op maandag kunnen we vooral even relaxen en kruipen we allemaal weer vroeg ons bed in na de lange dagen vorige week en het net iets te korte weekend. Morgen de laatste school hier in Iten. Toch ook weer gek en jammer dat we de plek gaan verlaten waar we ons nu al zo thuis voelen…

23 juli
Het laatste schoolbezoek in de regio van Iten… Vandaag bezoeken we Anin – primary school. Bij aankomst bij de school staan alle leerlingen nog buiten op ons te wachten in hun gele schooluniformpjes. Iedere school heeft z’n eigen uniform en de ouders kunnen deze kopen in een speciale uniform-winkel. We merken meteen al op dat de kleine kinderen hier wat nieuwsgierig en losser zijn, omdat ze tijdens de dienst steeds de slappe lach hebben. Na de dienst gaan we gezamenlijk naar de docentenkamer en bespreken we de planning voor de dag. In de ochtend doen we een aantal lesobservaties en kunnen wij wat docenten spreken over het digitale platform. Voor de lunch lopen we nog even naar het sportveld waar veel klassen te vinden zijn, waaronder de kleinste kinderen. Ze zijn erg onder de indruk en nieuwsgierig naar de nieuwe mzungu’s en voor we het weten zijn we bedolven onder de kinderen die ons aan willen raken, knuffelen, ons haar voelen, onze nagels bekijken, etc. Zo schattig en lief! Daarna lopen we nog een stukje verder, omdat een andere klas een dans voor ons heeft voorbereid. Alleen kijken is er hier net bij en voor je het weet sta je tussen alle kinderen te mee te dansen. Dansen en zingen is zo’n groot onderdeel van de cultuur. Bij elke school waar we vertrekken, eindigen we de dag met zang en dans. Inmiddels kunnen we een aantal liedjes “meezingen” en proberen we zo goed mogelijk mee te dansen. Ook op deze school eindigen we de dag met zang en dans. Na het schoolbezoek gaan we nog met Rose (onze Keniaanse Edukans-collega) naar een restaurantje vlakbij ons verblijf. Hier drinken we wat en hebben we wat cadeautjes voor haar als bedankje voor haar fijne begeleiding in de afgelopen 9 dagen. In Kenia is het heel belangrijk om mensen in je omgeving uitgebreid te bedanken en dus ook om fooien te geven. Voor het personeel van ons verblijf hebben we dan dus ook een envelop gevuld met geld wat ze kunnen verdelen onder al het personeel. Daar waar je dat in Nederland iemand even snel zal toestoppen, maken ze er hier in Kenia helemaal een ceremonie van. We worden meegenomen naar een feestzaaltje. Voor we het weten zitten we in de bijna lege zaal 40 minuten te wachten voordat al het personeel is verzameld en de manager ons verteld dat ze nog graag met ons willen dansen en ze ook iets voor ons hebben. Het zal zo’n 20 minuten duren. Maar we weten inmiddels dat 20 Keniaanse minuten iets anders is dan 20 Nederlandse minuten… Uiteindelijk dansen we in rondjes in het zaaltje op Europese (onbekende?) muziek en een Keniaans nummer. We hadden ons niet echt op de gelegenheid gekleed, dus we “dansten” we op onze slippers met sokken. Daarna kunnen wij eindelijk hen bedanken en de fooi overhandigen. In return krijgen wij allemaal een hoofdketting. Funfact: ze hebben niet helemaal door wat ons voor- en achternamen zijn. Dus Coriene wordt Snel genoemd en Lisanne wordt Liewes genoemd. Al met al een heel erg fijne laatste dag in Iten! :-)
Morgen vliegen we om 13.30 uur van Eldoret naar Nairobi en rijden we meteen door naar Kajiado.